کودکان، بزرگسالان کوچک نیستند، از لحاظ جسمی کوچکتر از بزرگسالان هستند، از لحاظ هیجانی نابالغ و از لحاظ اجتماعی و شناخت، هنوز در مراحل اولیه رشد قرار دارند. سال های رشد اولیه، در سازگاری بعدی اهمیت دارند و وجود مشکلات در خلال این سال ها، زمینه ساز ناسازگاری در سال های بعدی را فراهم می کند. مشکلات روانی در کودکی، حتی اگر موقت و گذرا باشد، احتمال دارد که پیامدهای جدی در برداشته باشد زیرا ممکن است که یادگیری و رشد کودک را مختل کند. از جملهٔ این قبیل مشکلات، استرس پس از سانحه (PTSD) می باشد که به دنبال وقوع یک رویداد آسیب زای شدید (زلزله، تصادف و…) بروز می کند. استرس پس از سانحه، سندرمی است که پس مشاهده، درگیر شدن، تجربه ٔ مستقیم یا شنیدن یک عامل استرس زا و آسیب زای شدید روی می دهد که می تواند منجر به مرگ واقعی یا تهدید به مرگ یا وقوع یک سانحه جدی باشد. کودکان نسبت به این تجربه ها احساس ترس و درماندگی می کنند ولی اغلب با رفتارهای آشفته و حاکی از بی قراری واکنش نشان می دهند و مدام تلاش می کنند از یادآوری رویداد و سانحه اجتناب کنند. کودکان این حوادث را به اشکال مختلف تجربه می کنند. ممکن است کودکی مستقیماً در معرض حادثه ای همچون سوء استفاده جنسی تصادف، سوانح طبیعی و… قرار گرفته باشد یا دربارهٔ وقوع این حوادث از دیگران شنیده باشد. به طور کلی افرادی که چنین رویدادهای را تجربه می کنند حتی در مورد کودکان، بیشتر از این که ما بتوانیم تجربه آنها را تصور کنیم و احساسات آنها را درک کنیم که در آن لحظه چه احساسی داشته اند. از آن واقعه رنج می برند. همین امر وجه تمایز استرس پس از سانحه با سایر حوادث زندگی است. بنابراین تلاش در جهت درک وضعیت فردی که استرس پس از سانحه را تجربه کرده، کار چندان ساده ای نیست. واکنش به این حوادث به هر شکلی که اتفاق افتاده باشد متفاوت است.

پیدا کردن آسیب ها در کودکی

علائم تروما در کودکان و عقده های دوران کودکی می تواند بسیار متفاوت باشد. با این حال، مهم است که والدین و مراقبان، کودکان را به دقت زیر نظر داشته باشند تا ببینند آیا آنها متوجه تغییراتی در رفتار آنها می شوند که احتمالاً برای کودک آسیب زا باشد یا خیر. علائم بالقوه آسیب کودکی که والدین یا مراقبان کودک ممکن است متوجه شوند شامل موارد زیر است:

• اجتناب از افراد، مکان ها و چیزهای خاص
• تغییرات در عملکرد تحصیلی
• تغییرات در رفتار
• نگرانی یا اضطراب مداوم
• مشکل در تمرکز
• بیش فعالی
• افزایش احساس غم و اندوه یا ترس شدید
• منزوی شدن از خانواده و همسالان و بیش از حد استقلال
• واکنش بیش از حد به موقعیت هایی که زمانی مشکل بزرگی نبودند
• اجتناب از فعالیت های لذت بخش
• مشکل در تمرکز در موقعیت هایی که زمانی تمرکز روی آنها آسان بود
• تغییرات در اشتها
• مشکل در خوابیدن
• احساسات فرار (مثلاً غمگینی، پرخاشگری کودکان، تحریک پذیری)